αὐτερέτης

Ancient Greek

αὐτο- (auto-, “self”) +‎ ἐρέτης (erétēs, “rower”)

αὐτερέτης • (auterétēs) m (genitive αὐτερέτου); first declension

First declension of ὁ αὐτερέτης; τοῦ αὐτερέτου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ αὐτερέτης ho auterétēs	τὼ αὐτερέτᾱ tṑ auterétā	οἱ αὐτερέται hoi auterétai
Genitive	τοῦ αὐτερέτου toû auterétou	τοῖν αὐτερέταιν toîn auterétain	τῶν αὐτερετῶν tôn auteretôn
Dative	τῷ αὐτερέτῃ tôi auterétēi	τοῖν αὐτερέταιν toîn auterétain	τοῖς αὐτερέταις toîs auterétais
Accusative	τὸν αὐτερέτην tòn auterétēn	τὼ αὐτερέτᾱ tṑ auterétā	τοὺς αὐτερέτᾱς toùs auterétās
Vocative	αὐτερέτᾰ auteréta	αὐτερέτᾱ auterétā	αὐτερέται auterétai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.