σείσων

Ancient Greek

From σείω (seíō, “to shake”).

σείσων • (seísōn) m (genitive σείσονος); third declension

Third declension of ὁ σείσων; τοῦ σείσονος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ σείσων ho seísōn	τὼ σείσονε tṑ seísone	οἱ σείσονες hoi seísones
Genitive	τοῦ σείσονος toû seísonos	τοῖν σεισόνοιν toîn seisónoin	τῶν σεισόνων tôn seisónōn
Dative	τῷ σείσονῐ tôi seísoni	τοῖν σεισόνοιν toîn seisónoin	τοῖς σείσοσῐ / σείσοσῐν toîs seísosi(n)
Accusative	τὸν σείσονᾰ tòn seísona	τὼ σείσονε tṑ seísone	τοὺς σείσονᾰς toùs seísonas
Vocative	σεῖσον seîson	σείσονε seísone	σείσονες seísones
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

“σείσων”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
σείσων in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.