σκυδμαίνω

Ancient Greek

Etymology

There is no certain etymology. Lithuanian praskùsti (“to become nervous, tired”) and Latvian skundêt (“to grumble, grudge”) cannot be related, as their accentuation points to -dʰ-. From the same root are σκύζομαι (skúzomai, “to be angry”) and σκυθρός (skuthrós, “angry, sullen”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /skyd.mǎi̯.nɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /skydˈmɛ.no/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /scyðˈmɛ.no/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /scyðˈme.no/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /sciðˈme.no/

Verb

σκῠδμαίνω • (skudmaínō)

to be angry, to rage, grumble
Synonym: σκῠ́ζομαι (skúzomai)

Inflection

Present: σκῠδμαίνω, σκῠδμαίνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σκῠδμαίνω	σκῠδμαίνεις	σκῠδμαίνει	σκῠδμαίνετον	σκῠδμαίνετον	σκῠδμαίνομεν	σκῠδμαίνετε	σκῠδμαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	σκῠδμαίνω	σκῠδμαίνῃς	σκῠδμαίνῃ	σκῠδμαίνητον	σκῠδμαίνητον	σκῠδμαίνωμεν	σκῠδμαίνητε	σκῠδμαίνωσῐ(ν)
	optative	σκῠδμαίνοιμῐ	σκῠδμαίνοις	σκῠδμαίνοι	σκῠδμαίνοιτον	σκῠδμαινοίτην	σκῠδμαίνοιμεν	σκῠδμαίνοιτε	σκῠδμαίνοιεν
	imperative		σκῠ́δμαινε	σκῠδμαινέτω	σκῠδμαίνετον	σκῠδμαινέτων		σκῠδμαίνετε	σκῠδμαινόντων
middle/ passive	indicative	σκῠδμαίνομαι	σκῠδμαίνῃ, σκῠδμαίνει	σκῠδμαίνεται	σκῠδμαίνεσθον	σκῠδμαίνεσθον	σκῠδμαινόμεθᾰ	σκῠδμαίνεσθε	σκῠδμαίνονται
	subjunctive	σκῠδμαίνωμαι	σκῠδμαίνῃ	σκῠδμαίνηται	σκῠδμαίνησθον	σκῠδμαίνησθον	σκῠδμαινώμεθᾰ	σκῠδμαίνησθε	σκῠδμαίνωνται
	optative	σκῠδμαινοίμην	σκῠδμαίνοιο	σκῠδμαίνοιτο	σκῠδμαίνοισθον	σκῠδμαινοίσθην	σκῠδμαινοίμεθᾰ	σκῠδμαίνοισθε	σκῠδμαίνοιντο
	imperative		σκῠδμαίνου	σκῠδμαινέσθω	σκῠδμαίνεσθον	σκῠδμαινέσθων		σκῠδμαίνεσθε	σκῠδμαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		σκῠδμαίνειν				σκῠδμαίνεσθαι
participle	m	σκῠδμαίνων				σκῠδμαινόμενος
	f	σκῠδμαίνουσᾰ				σκῠδμαινομένη
	n	σκῠδμαῖνον				σκῠδμαινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.