ἀπεῖπον

Ancient Greek

Etymology

ἀπο- (apo-) +‎ εἶπον (eîpon)

Pronunciation
 

Verb

ἀπεῖπον • (apeîpon)

  1. to speak out, tell out, declare
  2. to deny, refuse
  3. to forbid
  4. to renounce, disown, give up
    • 50BC-50AD, Parthenius, Lyrcus §6:
      ...μάλιστα δὲ συνεργὸς ἐγίνετο Εἱλεβίη· οὐ γὰρ ἀπεῖπε τὸν Λύρκον.
      ...málista dè sunergòs egíneto Heilebíē; ou gàr apeîpe tòn Lúrkon.
  5. to give up, be worn out, fail
    • 380 BCE, Plato, Gorgias 448a:
      Γοργίας μὲν γὰρ καὶ ἀπειρηκέναι μοι δοκεῖ ...
      Gorgías mèn gàr kaì apeirēkénai moi dokeî ...

Conjugation

The present and imperfect are supplied by ἀπαυδάω (apaudáō), ἀπόφημι (apóphēmi), ἀπολέγω (apolégō), and in Attic prose by ἀπαγορεύω (apagoreúō).

   Aorist: ἀπεῖπον, ἀπειπόμην, ἀπερρήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀπεῖπον ἀπεῖπες ἀπεῖπε(ν) ἀπείπετον ἀπειπέτην ἀπείπομεν ἀπείπετε ἀπεῖπον
subjunctive ἀπείπω ἀπείπῃς ἀπείπῃ ἀπείπητον ἀπείπητον ἀπείπωμεν ἀπείπητε ἀπείπωσῐ(ν)
optative ἀπείποιμῐ ἀπείποις ἀπείποι ἀπείποιτον ἀπειποίτην ἀπείποιμεν ἀπείποιτε ἀπείποιεν
imperative   ἄπειπε ἀπειπέτω ἀπείπετον ἀπειπέτων   ἀπείπετε ἀπειπόντων
middle indicative ἀπειπόμην ἀπείπου ἀπείπετο ἀπείπεσθον ἀπειπέσθην ἀπειπόμεθᾰ ἀπείπεσθε ἀπείποντο
subjunctive ἀπείπωμαι ἀπείπῃ ἀπείπηται ἀπείπησθον ἀπείπησθον ἀπειπώμεθᾰ ἀπείπησθε ἀπείπωνται
optative ἀπειποίμην ἀπείποιο ἀπείποιτο ἀπείποισθον ἀπειποίσθην ἀπειποίμεθᾰ ἀπείποισθε ἀπείποιντο
imperative   ἀπειποῦ ἀπειπέσθω ἀπείπεσθον ἀπειπέσθων   ἀπείπεσθε ἀπειπέσθων
passive indicative ἀπερρήθην ἀπερρήθης ἀπερρήθη ἀπερρήθητον ἀπερρηθήτην ἀπερρήθημεν ἀπερρήθητε ἀπερρήθησᾰν
subjunctive ἀπορρηθῶ ἀπορρηθῇς ἀπορρηθῇ ἀπορρηθῆτον ἀπορρηθῆτον ἀπορρηθῶμεν ἀπορρηθῆτε ἀπορρηθῶσῐ(ν)
optative ἀπορρηθείην ἀπορρηθείης ἀπορρηθείη ἀπορρηθεῖτον,
ἀπορρηθείητον		 ἀπορρηθείτην,
ἀπορρηθειήτην		 ἀπορρηθεῖμεν,
ἀπορρηθείημεν		 ἀπορρηθεῖτε,
ἀπορρηθείητε		 ἀπορρηθεῖεν,
ἀπορρηθείησᾰν
imperative   ἀπορρήθητῐ ἀπορρηθήτω ἀπορρήθητον ἀπορρηθήτων   ἀπορρήθητε ἀπορρηθέντων
active middle passive
infinitive ἀπειπεῖν ἀπειπέσθαι ἀπορρηθῆναι
participle m ἀπειπών ἀπειπόμενος ἀπορρηθείς
f ἀπειποῦσᾰ ἀπειπομένη ἀπορρηθεῖσᾰ
n ἀπειπόν ἀπειπόμενον ἀπορρηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἀποεῖπον, ἀποειπόμην (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀποεῖπον ἀποεῖπες ἀποεῖπε(ν) ἀποείπετον ἀποειπέτην ἀποείπομεν ἀποείπετε ἀποεῖπον
subjunctive ἀποείπω,
ἀποείπωμῐ		 ἀποείπῃς,
ἀποείπῃσθᾰ		 ἀποείπῃ,
ἀποείπῃσῐ		 ἀποείπητον ἀποείπητον ἀποείπωμεν ἀποείπητε ἀποείπωσῐ(ν)
optative ἀποείποιμῐ ἀποείποις/ἀποείποισθᾰ ἀποείποι ἀποειπεῖτον ἀποειπείτην ἀποειπεῖμεν ἀποειπεῖτε ἀποειπεῖεν
imperative   ἀπόειπε ἀποειπέτω ἀποείπετον ἀποειπέτων   ἀποείπετε ἀποειπόντων
middle indicative ἀποειπόμην ἀποείπεο ἀποείπετο ἀποείπεσθον ἀποειπέσθην ἀποειπόμε(σ)θᾰ ἀποείπεσθε ἀποείποντο
subjunctive ἀποείπωμαι ἀποείπηαι ἀποείπηται ἀποείπησθον ἀποείπησθον ἀποειπώμε(σ)θᾰ ἀποείπησθε ἀποείπωνται
optative ἀποειποίμην ἀποείποιο ἀποείποιτο ἀποείποισθον ἀποειποίσθην ἀποειποίμε(σ)θᾰ ἀποείποισθε ἀποειποίᾰτο
imperative   ἀποείπεο ἀποειπέσθω ἀποείπεσθον ἀποειπέσθων   ἀποείπεσθε ἀποειπέσθων
active middle
infinitive ἀποειπεῖν/ἀποειπέμεν(αι) ἀποειπέσθαι
participle m ἀποειπών ἀποειπόμενος
f ἀποειποῦσᾰ ἀποειπομένη
n ἀποειπόν ἀποειπόμενον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἀπεῖπᾰ, ἀπειπᾰ́μην (Ionic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀπεῖπᾰ ἀπεῖπᾰς ἀπεῖπε(ν) ἀπείπᾰτον ἀπειπᾰ́την ἀπείπᾰμεν ἀπείπᾰτε ἀπεῖπᾰν
subjunctive ἀπείπω ἀπείπῃς ἀπείπῃ ἀπείπητον ἀπείπητον ἀπείπωμεν ἀπείπητε ἀπείπωσῐ(ν)
optative ἀπείπαιμῐ ἀπείπειᾰς,
ἀπείπαις		 ἀπείπειε(ν),
ἀπείπαι		 ἀπειπεῖτον ἀπειπείτην ἀπειπεῖμεν ἀπειπεῖτε ἀπειπεῖεν
imperative   ἄπειπον ἀπειπᾰ́τω ἀπείπᾰτον ἀπειπᾰ́των   ἀπείπᾰτε ἀπειπᾰ́ντων
middle indicative ἀπειπᾰ́μην ἀπείπω ἀπείπᾰτο ἀπείπᾰσθον ἀπειπᾰ́σθην ἀπειπᾰ́μεθᾰ ἀπείπᾰσθε ἀπείπᾰντο
subjunctive ἀπείπωμαι ἀπείπηαι ἀπείπηται ἀπείπησθον ἀπείπησθον ἀπειπώμεθᾰ ἀπείπησθε ἀπείπωνται
optative ἀπειπαίμην ἀπείπαιο ἀπείπαιτο ἀπείπαισθον ἀπειπαίσθην ἀπειπαίμεθᾰ ἀπείπαισθε ἀπειπαίᾰτο
imperative   ἄπειπαι ἀπειπᾰ́σθω ἀπείπᾰσθον ἀπειπᾰ́σθων   ἀπείπᾰσθε ἀπειπᾰ́σθων
active middle
infinitive ἀπεῖπαι ἀπείπᾰσθαι
participle m ἀπείπᾱς ἀπειπᾰ́μενος
f ἀπείπᾱσᾰ ἀπειπᾰμένη
n ἀπεῖπᾰν ἀπειπᾰ́μενον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἀπερέω, ἀπερέομαι, ἀπορρηθήσομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀπερέω ἀπερέεις ἀπερέει ἀπερέετον ἀπερέετον ἀπερέομεν ἀπερέετε ἀπερέουσῐ(ν)
optative ἀπερέοιμῐ ἀπερέοις ἀπερέοι ἀπερέοιτον ἀπερεοίτην ἀπερέοιμεν ἀπερέοιτε ἀπερέοιεν
middle indicative ἀπερέομαι ἀπερέῃ,
ἀπερέει		 ἀπερέεται ἀπερέεσθον ἀπερέεσθον ἀπερεόμεθᾰ ἀπερέεσθε ἀπερέονται
optative ἀπερεοίμην ἀπερέοιο ἀπερέοιτο ἀπερέοισθον ἀπερεοίσθην ἀπερεοίμεθᾰ ἀπερέοισθε ἀπερέοιντο
passive indicative ἀπορρηθήσομαι ἀπορρηθήσῃ ἀπορρηθήσεται ἀπορρηθήσεσθον ἀπορρηθήσεσθον ἀπορρηθησόμεθᾰ ἀπορρηθήσεσθε ἀπορρηθήσονται
optative ἀπορρηθησοίμην ἀπορρηθήσοιο ἀπορρηθήσοιτο ἀπορρηθήσοισθον ἀπορρηθησοίσθην ἀπορρηθησοίμεθᾰ ἀπορρηθήσοισθε ἀπορρηθήσοιντο
active middle passive
infinitive ἀπερέειν ἀπερέεσθαι ἀπορρηθήσεσθαι
participle m ἀπερέων ἀπερεόμενος ἀπορρηθησόμενος
f ἀπερέουσᾰ ἀπερεομένη ἀπορρηθησομένη
n ἀπερέον ἀπερεόμενον ἀπορρηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἀπερῶ, ἀπεροῦμαι, ἀπορρηθήσομαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀπερῶ ἀπερεῖς ἀπερεῖ ἀπερεῖτον ἀπερεῖτον ἀπεροῦμεν ἀπερεῖτε ἀπεροῦσῐ(ν)
optative ἀπεροίην,
ἀπεροῖμῐ		 ἀπεροίης,
ἀπεροῖς		 ἀπεροίη,
ἀπεροῖ		 ἀπεροῖτον,
ἀπεροίητον		 ἀπεροίτην,
ἀπεροιήτην		 ἀπεροῖμεν,
ἀπεροίημεν		 ἀπεροῖτε,
ἀπεροίητε		 ἀπεροῖεν,
ἀπεροίησᾰν
middle indicative ἀπεροῦμαι ἀπερῇ ἀπερεῖται ἀπερεῖσθον ἀπερεῖσθον ἀπερούμεθᾰ ἀπερεῖσθε ἀπεροῦνται
optative ἀπεροίμην ἀπεροῖο ἀπεροῖτο ἀπεροῖσθον ἀπεροίσθην ἀπεροίμεθᾰ ἀπεροῖσθε ἀπεροῖντο
passive indicative ἀπορρηθήσομαι ἀπορρηθήσῃ ἀπορρηθήσεται ἀπορρηθήσεσθον ἀπορρηθήσεσθον ἀπορρηθησόμεθᾰ ἀπορρηθήσεσθε ἀπορρηθήσονται
optative ἀπορρηθησοίμην ἀπορρηθήσοιο ἀπορρηθήσοιτο ἀπορρηθήσοισθον ἀπορρηθησοίσθην ἀπορρηθησοίμεθᾰ ἀπορρηθήσοισθε ἀπορρηθήσοιντο
active middle passive
infinitive ἀπερεῖν ἀπερεῖσθαι ἀπορρηθήσεσθαι
participle m ἀπερῶν ἀπερούμενος ἀπορρηθησόμενος
f ἀπεροῦσᾰ ἀπερουμένη ἀπορρηθησομένη
n ἀπεροῦν ἀπερούμενον ἀπορρηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἀπείρηκᾰ, ἀπείρημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀπείρηκᾰ ἀπείρηκᾰς ἀπείρηκε(ν) ἀπειρήκᾰτον ἀπειρήκᾰτον ἀπειρήκᾰμεν ἀπειρήκᾰτε ἀπειρήκᾱσῐ(ν)
subjunctive ἀπειρήκω ἀπειρήκῃς ἀπειρήκῃ ἀπειρήκητον ἀπειρήκητον ἀπειρήκωμεν ἀπειρήκητε ἀπειρήκωσῐ(ν)
optative ἀπειρήκοιμῐ,
ἀπειρηκοίην		 ἀπειρήκοις,
ἀπειρηκοίης		 ἀπειρήκοι,
ἀπειρηκοίη		 ἀπειρήκοιτον ἀπειρηκοίτην ἀπειρήκοιμεν ἀπειρήκοιτε ἀπειρήκοιεν
imperative   ἀπείρηκε ἀπειρηκέτω ἀπειρήκετον ἀπειρηκέτων   ἀπειρήκετε ἀπειρηκόντων
middle/
passive		 indicative ἀπείρημαι ἀπείρησαι ἀπείρηται ἀπείρησθον ἀπείρησθον ἀπειρήμεθᾰ ἀπείρησθε ἀπείρηνται
subjunctive ἀπειρημένος ὦ ἀπειρημένος ᾖς ἀπειρημένος ᾖ ἀπειρημένω ἦτον ἀπειρημένω ἦτον ἀπειρημένοι ὦμεν ἀπειρημένοι ἦτε ἀπειρημένοι ὦσῐ(ν)
optative ἀπειρημένος εἴην ἀπειρημένος εἴης ἀπειρημένος εἴη ἀπειρημένω εἴητον/εἶτον ἀπειρημένω εἰήτην/εἴτην ἀπειρημένοι εἴημεν/εἶμεν ἀπειρημένοι εἴητε/εἶτε ἀπειρημένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   ἀπείρησο ἀπειρήσθω ἀπείρησθον ἀπειρήσθων   ἀπείρησθε ἀπειρήσθων
active middle/passive
infinitive ἀπειρηκέναι ἀπειρῆσθαι
participle m ἀπειρηκώς ἀπειρημένος
f ἀπειρηκυῖᾰ ἀπειρημένη
n ἀπειρηκός ἀπειρημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.