ἀτυχέω

Ancient Greek

Etymology

From ἀτυχής (atukhḗs) (from ἀ- (a-) +‎ τύχη (túkhē)) + -έω (-éō).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.ty.kʰé.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.tyˈkʰe.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.tyˈçe.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.tyˈçe.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.tiˈçe.o/

Verb

ἀτῠχέω • (atukhéō)

to be unlucky or unfortunate, fail, miscarry
to fail to a get or gain (+ genitive)

Conjugation

Present: ἀτῠχέω, ἀτῠχέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀτῠχέω	ἀτῠχέεις	ἀτῠχέει	ἀτῠχέετον	ἀτῠχέετον	ἀτῠχέομεν	ἀτῠχέετε	ἀτῠχέουσῐ(ν)
	subjunctive	ἀτῠχέω	ἀτῠχέῃς	ἀτῠχέῃ	ἀτῠχέητον	ἀτῠχέητον	ἀτῠχέωμεν	ἀτῠχέητε	ἀτῠχέωσῐ(ν)
	optative	ἀτῠχέοιμῐ	ἀτῠχέοις	ἀτῠχέοι	ἀτῠχέοιτον	ἀτῠχεοίτην	ἀτῠχέοιμεν	ἀτῠχέοιτε	ἀτῠχέοιεν
	imperative		ἀτῠ́χεε	ἀτῠχεέτω	ἀτῠχέετον	ἀτῠχεέτων		ἀτῠχέετε	ἀτῠχεόντων
middle/ passive	indicative	ἀτῠχέομαι	ἀτῠχέῃ, ἀτῠχέει	ἀτῠχέεται	ἀτῠχέεσθον	ἀτῠχέεσθον	ἀτῠχεόμεθᾰ	ἀτῠχέεσθε	ἀτῠχέονται
	subjunctive	ἀτῠχέωμαι	ἀτῠχέῃ	ἀτῠχέηται	ἀτῠχέησθον	ἀτῠχέησθον	ἀτῠχεώμεθᾰ	ἀτῠχέησθε	ἀτῠχέωνται
	optative	ἀτῠχεοίμην	ἀτῠχέοιο	ἀτῠχέοιτο	ἀτῠχέοισθον	ἀτῠχεοίσθην	ἀτῠχεοίμεθᾰ	ἀτῠχέοισθε	ἀτῠχέοιντο
	imperative		ἀτῠχέου	ἀτῠχεέσθω	ἀτῠχέεσθον	ἀτῠχεέσθων		ἀτῠχέεσθε	ἀτῠχεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀτῠχέειν				ἀτῠχέεσθαι
participle	m	ἀτῠχέων				ἀτῠχεόμενος
	f	ἀτῠχέουσᾰ				ἀτῠχεομένη
	n	ἀτῠχέον				ἀτῠχεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ἀτῠχῶ, ἀτῠχοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀτῠχῶ	ἀτῠχεῖς	ἀτῠχεῖ	ἀτῠχεῖτον	ἀτῠχεῖτον	ἀτῠχοῦμεν	ἀτῠχεῖτε	ἀτῠχοῦσῐ(ν)
	subjunctive	ἀτῠχῶ	ἀτῠχῇς	ἀτῠχῇ	ἀτῠχῆτον	ἀτῠχῆτον	ἀτῠχῶμεν	ἀτῠχῆτε	ἀτῠχῶσῐ(ν)
	optative	ἀτῠχοίην, ἀτῠχοῖμῐ	ἀτῠχοίης, ἀτῠχοῖς	ἀτῠχοίη, ἀτῠχοῖ	ἀτῠχοῖτον, ἀτῠχοίητον	ἀτῠχοίτην, ἀτῠχοιήτην	ἀτῠχοῖμεν, ἀτῠχοίημεν	ἀτῠχοῖτε, ἀτῠχοίητε	ἀτῠχοῖεν, ἀτῠχοίησᾰν
	imperative		ἀτῠ́χει	ἀτῠχείτω	ἀτῠχεῖτον	ἀτῠχείτων		ἀτῠχεῖτε	ἀτῠχούντων
middle/ passive	indicative	ἀτῠχοῦμαι	ἀτῠχεῖ, ἀτῠχῇ	ἀτῠχεῖται	ἀτῠχεῖσθον	ἀτῠχεῖσθον	ἀτῠχούμεθᾰ	ἀτῠχεῖσθε	ἀτῠχοῦνται
	subjunctive	ἀτῠχῶμαι	ἀτῠχῇ	ἀτῠχῆται	ἀτῠχῆσθον	ἀτῠχῆσθον	ἀτῠχώμεθᾰ	ἀτῠχῆσθε	ἀτῠχῶνται
	optative	ἀτῠχοίμην	ἀτῠχοῖο	ἀτῠχοῖτο	ἀτῠχοῖσθον	ἀτῠχοίσθην	ἀτῠχοίμεθᾰ	ἀτῠχοῖσθε	ἀτῠχοῖντο
	imperative		ἀτῠχοῦ	ἀτῠχείσθω	ἀτῠχεῖσθον	ἀτῠχείσθων		ἀτῠχεῖσθε	ἀτῠχείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀτῠχεῖν				ἀτῠχεῖσθαι
participle	m	ἀτῠχῶν				ἀτῠχούμενος
	f	ἀτῠχοῦσᾰ				ἀτῠχουμένη
	n	ἀτῠχοῦν				ἀτῠχούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἠτῠ́χεον, ἠτῠχεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠτῠ́χεον	ἠτῠ́χεες	ἠτῠ́χεε(ν)	ἠτῠχέετον	ἠτῠχεέτην	ἠτῠχέομεν	ἠτῠχέετε	ἠτῠ́χεον
middle/ passive	indicative	ἠτῠχεόμην	ἠτῠχέου	ἠτῠχέετο	ἠτῠχέεσθον	ἠτῠχεέσθην	ἠτῠχεόμεθᾰ	ἠτῠχέεσθε	ἠτῠχέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἠτῠ́χουν, ἠτῠχούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠτῠ́χουν	ἠτῠ́χεις	ἠτῠ́χει	ἠτῠχεῖτον	ἠτῠχείτην	ἠτῠχοῦμεν	ἠτῠχεῖτε	ἠτῠ́χουν
middle/ passive	indicative	ἠτῠχούμην	ἠτῠχοῦ	ἠτῠχεῖτο	ἠτῠχεῖσθον	ἠτῠχείσθην	ἠτῠχούμεθᾰ	ἠτῠχεῖσθε	ἠτῠχοῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ἀτῠχήσω, ἀτῠχήσομαι, ἀτῠχηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀτῠχήσω	ἀτῠχήσεις	ἀτῠχήσει	ἀτῠχήσετον	ἀτῠχήσετον	ἀτῠχήσομεν	ἀτῠχήσετε	ἀτῠχήσουσῐ(ν)
active	optative	ἀτῠχήσοιμῐ	ἀτῠχήσοις	ἀτῠχήσοι	ἀτῠχήσοιτον	ἀτῠχησοίτην	ἀτῠχήσοιμεν	ἀτῠχήσοιτε	ἀτῠχήσοιεν
middle	indicative	ἀτῠχήσομαι	ἀτῠχήσῃ, ἀτῠχήσει	ἀτῠχήσεται	ἀτῠχήσεσθον	ἀτῠχήσεσθον	ἀτῠχησόμεθᾰ	ἀτῠχήσεσθε	ἀτῠχήσονται
middle	optative	ἀτῠχησοίμην	ἀτῠχήσοιο	ἀτῠχήσοιτο	ἀτῠχήσοισθον	ἀτῠχησοίσθην	ἀτῠχησοίμεθᾰ	ἀτῠχήσοισθε	ἀτῠχήσοιντο
passive	indicative	ἀτῠχηθήσομαι	ἀτῠχηθήσῃ	ἀτῠχηθήσεται	ἀτῠχηθήσεσθον	ἀτῠχηθήσεσθον	ἀτῠχηθησόμεθᾰ	ἀτῠχηθήσεσθε	ἀτῠχηθήσονται
passive	optative	ἀτῠχηθησοίμην	ἀτῠχηθήσοιο	ἀτῠχηθήσοιτο	ἀτῠχηθήσοισθον	ἀτῠχηθησοίσθην	ἀτῠχηθησοίμεθᾰ	ἀτῠχηθήσοισθε	ἀτῠχηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ἀτῠχήσειν			ἀτῠχήσεσθαι		ἀτῠχηθήσεσθαι
participle	m	ἀτῠχήσων			ἀτῠχησόμενος		ἀτῠχηθησόμενος
	f	ἀτῠχήσουσᾰ			ἀτῠχησομένη		ἀτῠχηθησομένη
	n	ἀτῠχῆσον			ἀτῠχησόμενον		ἀτῠχηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἠτῠ́χησᾰ, ἠτῠχησᾰ́μην, ἠτῠχήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠτῠ́χησᾰ	ἠτῠ́χησᾰς	ἠτῠ́χησε(ν)	ἠτῠχήσᾰτον	ἠτῠχησᾰ́την	ἠτῠχήσᾰμεν	ἠτῠχήσᾰτε	ἠτῠ́χησᾰν
	subjunctive	ἀτῠχήσω	ἀτῠχήσῃς	ἀτῠχήσῃ	ἀτῠχήσητον	ἀτῠχήσητον	ἀτῠχήσωμεν	ἀτῠχήσητε	ἀτῠχήσωσῐ(ν)
	optative	ἀτῠχήσαιμῐ	ἀτῠχήσειᾰς, ἀτῠχήσαις	ἀτῠχήσειε(ν), ἀτῠχήσαι	ἀτῠχήσαιτον	ἀτῠχησαίτην	ἀτῠχήσαιμεν	ἀτῠχήσαιτε	ἀτῠχήσειᾰν, ἀτῠχήσαιεν
	imperative		ἀτῠ́χησον	ἀτῠχησᾰ́τω	ἀτῠχήσᾰτον	ἀτῠχησᾰ́των		ἀτῠχήσᾰτε	ἀτῠχησᾰ́ντων
middle	indicative	ἠτῠχησᾰ́μην	ἠτῠχήσω	ἠτῠχήσᾰτο	ἠτῠχήσᾰσθον	ἠτῠχησᾰ́σθην	ἠτῠχησᾰ́μεθᾰ	ἠτῠχήσᾰσθε	ἠτῠχήσᾰντο
	subjunctive	ἀτῠχήσωμαι	ἀτῠχήσῃ	ἀτῠχήσηται	ἀτῠχήσησθον	ἀτῠχήσησθον	ἀτῠχησώμεθᾰ	ἀτῠχήσησθε	ἀτῠχήσωνται
	optative	ἀτῠχησαίμην	ἀτῠχήσαιο	ἀτῠχήσαιτο	ἀτῠχήσαισθον	ἀτῠχησαίσθην	ἀτῠχησαίμεθᾰ	ἀτῠχήσαισθε	ἀτῠχήσαιντο
	imperative		ἀτῠ́χησαι	ἀτῠχησᾰ́σθω	ἀτῠχήσᾰσθον	ἀτῠχησᾰ́σθων		ἀτῠχήσᾰσθε	ἀτῠχησᾰ́σθων
passive	indicative	ἠτῠχήθην	ἠτῠχήθης	ἠτῠχήθη	ἠτῠχήθητον	ἠτῠχηθήτην	ἠτῠχήθημεν	ἠτῠχήθητε	ἠτῠχήθησᾰν
	subjunctive	ἀτῠχηθῶ	ἀτῠχηθῇς	ἀτῠχηθῇ	ἀτῠχηθῆτον	ἀτῠχηθῆτον	ἀτῠχηθῶμεν	ἀτῠχηθῆτε	ἀτῠχηθῶσῐ(ν)
	optative	ἀτῠχηθείην	ἀτῠχηθείης	ἀτῠχηθείη	ἀτῠχηθεῖτον, ἀτῠχηθείητον	ἀτῠχηθείτην, ἀτῠχηθειήτην	ἀτῠχηθεῖμεν, ἀτῠχηθείημεν	ἀτῠχηθεῖτε, ἀτῠχηθείητε	ἀτῠχηθεῖεν, ἀτῠχηθείησᾰν
	imperative		ἀτῠχήθητῐ	ἀτῠχηθήτω	ἀτῠχήθητον	ἀτῠχηθήτων		ἀτῠχήθητε	ἀτῠχηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἀτῠχῆσαι			ἀτῠχήσᾰσθαι		ἀτῠχηθῆναι
participle	m	ἀτῠχήσᾱς			ἀτῠχησᾰ́μενος		ἀτῠχηθείς
	f	ἀτῠχήσᾱσᾰ			ἀτῠχησᾰμένη		ἀτῠχηθεῖσᾰ
	n	ἀτῠχῆσᾰν			ἀτῠχησᾰ́μενον		ἀτῠχηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ἠτῠ́χηκᾰ, ἠτῠ́χημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠτῠ́χηκᾰ	ἠτῠ́χηκᾰς	ἠτῠ́χηκε(ν)	ἠτῠχήκᾰτον	ἠτῠχήκᾰτον	ἠτῠχήκᾰμεν	ἠτῠχήκᾰτε	ἠτῠχήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἠτῠχήκω	ἠτῠχήκῃς	ἠτῠχήκῃ	ἠτῠχήκητον	ἠτῠχήκητον	ἠτῠχήκωμεν	ἠτῠχήκητε	ἠτῠχήκωσῐ(ν)
	optative	ἠτῠχήκοιμῐ, ἠτῠχηκοίην	ἠτῠχήκοις, ἠτῠχηκοίης	ἠτῠχήκοι, ἠτῠχηκοίη	ἠτῠχήκοιτον	ἠτῠχηκοίτην	ἠτῠχήκοιμεν	ἠτῠχήκοιτε	ἠτῠχήκοιεν
	imperative		ἠτῠ́χηκε	ἠτῠχηκέτω	ἠτῠχήκετον	ἠτῠχηκέτων		ἠτῠχήκετε	ἠτῠχηκόντων
middle/ passive	indicative	ἠτῠ́χημαι	ἠτῠ́χησαι	ἠτῠ́χηται	ἠτῠ́χησθον	ἠτῠ́χησθον	ἠτῠχήμεθᾰ	ἠτῠ́χησθε	ἠτῠ́χηνται
	subjunctive	ἠτῠχημένος ὦ	ἠτῠχημένος ᾖς	ἠτῠχημένος ᾖ	ἠτῠχημένω ἦτον	ἠτῠχημένω ἦτον	ἠτῠχημένοι ὦμεν	ἠτῠχημένοι ἦτε	ἠτῠχημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἠτῠχημένος εἴην	ἠτῠχημένος εἴης	ἠτῠχημένος εἴη	ἠτῠχημένω εἴητον/εἶτον	ἠτῠχημένω εἰήτην/εἴτην	ἠτῠχημένοι εἴημεν/εἶμεν	ἠτῠχημένοι εἴητε/εἶτε	ἠτῠχημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἠτῠ́χησο	ἠτῠχήσθω	ἠτῠ́χησθον	ἠτῠχήσθων		ἠτῠ́χησθε	ἠτῠχήσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἠτῠχηκέναι				ἠτῠχῆσθαι
participle	m	ἠτῠχηκώς				ἠτῠχημένος
	f	ἠτῠχηκυῖᾰ				ἠτῠχημένη
	n	ἠτῠχηκός				ἠτῠχημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.