ἐπικεύθω

Ancient Greek

Etymology

ἐπι- (epi-) +‎ κεύθω (keúthō), from Proto-Indo-European *(s)kewdʰ- (“to hide, conceal”); cognate with English hide.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /e.pi.kěu̯.tʰɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /e.piˈkew.tʰo/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /e.piˈceɸ.θo/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /e.piˈcef.θo/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /e.piˈcef.θo/

Verb

ἐπῐκεύθω • (epikeúthō)

to hide, conceal

Conjugation

Present: ἐπικεύθω, ἐπικεύθομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπικεύθω	ἐπικεύθεις	ἐπικεύθει	ἐπικεύθετον	ἐπικεύθετον	ἐπικεύθομεν	ἐπικεύθετε	ἐπικεύθουσῐ(ν)
	subjunctive	ἐπικεύθω	ἐπικεύθῃς	ἐπικεύθῃ	ἐπικεύθητον	ἐπικεύθητον	ἐπικεύθωμεν	ἐπικεύθητε	ἐπικεύθωσῐ(ν)
	optative	ἐπικεύθοιμῐ	ἐπικεύθοις	ἐπικεύθοι	ἐπικεύθοιτον	ἐπικευθοίτην	ἐπικεύθοιμεν	ἐπικεύθοιτε	ἐπικεύθοιεν
	imperative		ἐπίκευθε	ἐπικευθέτω	ἐπικεύθετον	ἐπικευθέτων		ἐπικεύθετε	ἐπικευθόντων
middle/ passive	indicative	ἐπικεύθομαι	ἐπικεύθῃ, ἐπικεύθει	ἐπικεύθεται	ἐπικεύθεσθον	ἐπικεύθεσθον	ἐπικευθόμεθᾰ	ἐπικεύθεσθε	ἐπικεύθονται
	subjunctive	ἐπικεύθωμαι	ἐπικεύθῃ	ἐπικεύθηται	ἐπικεύθησθον	ἐπικεύθησθον	ἐπικευθώμεθᾰ	ἐπικεύθησθε	ἐπικεύθωνται
	optative	ἐπικευθοίμην	ἐπικεύθοιο	ἐπικεύθοιτο	ἐπικεύθοισθον	ἐπικευθοίσθην	ἐπικευθοίμεθᾰ	ἐπικεύθοισθε	ἐπικεύθοιντο
	imperative		ἐπικεύθου	ἐπικευθέσθω	ἐπικεύθεσθον	ἐπικευθέσθων		ἐπικεύθεσθε	ἐπικευθέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐπικεύθειν				ἐπικεύθεσθαι
participle	m	ἐπικεύθων				ἐπικευθόμενος
	f	ἐπικεύθουσᾰ				ἐπικευθομένη
	n	ἐπικεῦθον				ἐπικευθόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ἐπικεύσω, ἐπικεύσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπικεύσω	ἐπικεύσεις	ἐπικεύσει	ἐπικεύσετον	ἐπικεύσετον	ἐπικεύσομεν	ἐπικεύσετε	ἐπικεύσουσῐ(ν)
active	optative	ἐπικεύσοιμῐ	ἐπικεύσοις	ἐπικεύσοι	ἐπικεύσοιτον	ἐπικευσοίτην	ἐπικεύσοιμεν	ἐπικεύσοιτε	ἐπικεύσοιεν
middle	indicative	ἐπικεύσομαι	ἐπικεύσῃ, ἐπικεύσει	ἐπικεύσεται	ἐπικεύσεσθον	ἐπικεύσεσθον	ἐπικευσόμεθᾰ	ἐπικεύσεσθε	ἐπικεύσονται
middle	optative	ἐπικευσοίμην	ἐπικεύσοιο	ἐπικεύσοιτο	ἐπικεύσοισθον	ἐπικευσοίσθην	ἐπικευσοίμεθᾰ	ἐπικεύσοισθε	ἐπικεύσοιντο
		active			middle
infinitive		ἐπικεύσειν			ἐπικεύσεσθαι
participle	m	ἐπικεύσων			ἐπικευσόμενος
	f	ἐπικεύσουσᾰ			ἐπικευσομένη
	n	ἐπικεῦσον			ἐπικευσόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐπέκευσᾰ, ἐπεκευσᾰ́μην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπέκευσᾰ	ἐπέκευσᾰς	ἐπέκευσε(ν)	ἐπεκεύσᾰτον	ἐπεκευσᾰ́την	ἐπεκεύσᾰμεν	ἐπεκεύσᾰτε	ἐπέκευσᾰν
	subjunctive	ἐπικεύσω	ἐπικεύσῃς	ἐπικεύσῃ	ἐπικεύσητον	ἐπικεύσητον	ἐπικεύσωμεν	ἐπικεύσητε	ἐπικεύσωσῐ(ν)
	optative	ἐπικεύσαιμῐ	ἐπικεύσειᾰς, ἐπικεύσαις	ἐπικεύσειε(ν), ἐπικεύσαι	ἐπικεύσαιτον	ἐπικευσαίτην	ἐπικεύσαιμεν	ἐπικεύσαιτε	ἐπικεύσειᾰν, ἐπικεύσαιεν
	imperative		ἐπίκευσον	ἐπικευσᾰ́τω	ἐπικεύσᾰτον	ἐπικευσᾰ́των		ἐπικεύσᾰτε	ἐπικευσᾰ́ντων
middle	indicative	ἐπεκευσᾰ́μην	ἐπεκεύσω	ἐπεκεύσᾰτο	ἐπεκεύσᾰσθον	ἐπεκευσᾰ́σθην	ἐπεκευσᾰ́μεθᾰ	ἐπεκεύσᾰσθε	ἐπεκεύσᾰντο
	subjunctive	ἐπικεύσωμαι	ἐπικεύσῃ	ἐπικεύσηται	ἐπικεύσησθον	ἐπικεύσησθον	ἐπικευσώμεθᾰ	ἐπικεύσησθε	ἐπικεύσωνται
	optative	ἐπικευσαίμην	ἐπικεύσαιο	ἐπικεύσαιτο	ἐπικεύσαισθον	ἐπικευσαίσθην	ἐπικευσαίμεθᾰ	ἐπικεύσαισθε	ἐπικεύσαιντο
	imperative		ἐπίκευσαι	ἐπικευσᾰ́σθω	ἐπικεύσᾰσθον	ἐπικευσᾰ́σθων		ἐπικεύσᾰσθε	ἐπικευσᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		ἐπικεῦσαι			ἐπικεύσᾰσθαι
participle	m	ἐπικεύσᾱς			ἐπικευσᾰ́μενος
	f	ἐπικεύσᾱσᾰ			ἐπικευσᾰμένη
	n	ἐπικεῦσᾰν			ἐπικευσᾰ́μενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.