ὑποτοπέω

Ancient Greek

Etymology

ὑπότοπος (hupótopos, “suspicious”) +‎ -έω (-éō)

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.po.to.pé.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)y.po.toˈpe.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /y.po.toˈpe.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /y.po.toˈpe.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /i.po.toˈpe.o/

Verb

ὑποτοπέω • (hupotopéō)

to suspect

Conjugation

Present: ὑποτοπέω, ὑποτοπέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑποτοπέω	ὑποτοπέεις	ὑποτοπέει	ὑποτοπέετον	ὑποτοπέετον	ὑποτοπέομεν	ὑποτοπέετε	ὑποτοπέουσῐ(ν)
	subjunctive	ὑποτοπέω	ὑποτοπέῃς	ὑποτοπέῃ	ὑποτοπέητον	ὑποτοπέητον	ὑποτοπέωμεν	ὑποτοπέητε	ὑποτοπέωσῐ(ν)
	optative	ὑποτοπέοιμῐ	ὑποτοπέοις	ὑποτοπέοι	ὑποτοπέοιτον	ὑποτοπεοίτην	ὑποτοπέοιμεν	ὑποτοπέοιτε	ὑποτοπέοιεν
	imperative		ὑποτόπεε	ὑποτοπεέτω	ὑποτοπέετον	ὑποτοπεέτων		ὑποτοπέετε	ὑποτοπεόντων
middle/ passive	indicative	ὑποτοπέομαι	ὑποτοπέῃ, ὑποτοπέει	ὑποτοπέεται	ὑποτοπέεσθον	ὑποτοπέεσθον	ὑποτοπεόμεθᾰ	ὑποτοπέεσθε	ὑποτοπέονται
	subjunctive	ὑποτοπέωμαι	ὑποτοπέῃ	ὑποτοπέηται	ὑποτοπέησθον	ὑποτοπέησθον	ὑποτοπεώμεθᾰ	ὑποτοπέησθε	ὑποτοπέωνται
	optative	ὑποτοπεοίμην	ὑποτοπέοιο	ὑποτοπέοιτο	ὑποτοπέοισθον	ὑποτοπεοίσθην	ὑποτοπεοίμεθᾰ	ὑποτοπέοισθε	ὑποτοπέοιντο
	imperative		ὑποτοπέου	ὑποτοπεέσθω	ὑποτοπέεσθον	ὑποτοπεέσθων		ὑποτοπέεσθε	ὑποτοπεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑποτοπέειν				ὑποτοπέεσθαι
participle	m	ὑποτοπέων				ὑποτοπεόμενος
	f	ὑποτοπέουσᾰ				ὑποτοπεομένη
	n	ὑποτοπέον				ὑποτοπεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: ὑποτοπῶ, ὑποτοποῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑποτοπῶ	ὑποτοπεῖς	ὑποτοπεῖ	ὑποτοπεῖτον	ὑποτοπεῖτον	ὑποτοποῦμεν	ὑποτοπεῖτε	ὑποτοποῦσῐ(ν)
	subjunctive	ὑποτοπῶ	ὑποτοπῇς	ὑποτοπῇ	ὑποτοπῆτον	ὑποτοπῆτον	ὑποτοπῶμεν	ὑποτοπῆτε	ὑποτοπῶσῐ(ν)
	optative	ὑποτοποίην, ὑποτοποῖμῐ	ὑποτοποίης, ὑποτοποῖς	ὑποτοποίη, ὑποτοποῖ	ὑποτοποῖτον, ὑποτοποίητον	ὑποτοποίτην, ὑποτοποιήτην	ὑποτοποῖμεν, ὑποτοποίημεν	ὑποτοποῖτε, ὑποτοποίητε	ὑποτοποῖεν, ὑποτοποίησᾰν
	imperative		ὑποτόπει	ὑποτοπείτω	ὑποτοπεῖτον	ὑποτοπείτων		ὑποτοπεῖτε	ὑποτοπούντων
middle/ passive	indicative	ὑποτοποῦμαι	ὑποτοπεῖ, ὑποτοπῇ	ὑποτοπεῖται	ὑποτοπεῖσθον	ὑποτοπεῖσθον	ὑποτοπούμεθᾰ	ὑποτοπεῖσθε	ὑποτοποῦνται
	subjunctive	ὑποτοπῶμαι	ὑποτοπῇ	ὑποτοπῆται	ὑποτοπῆσθον	ὑποτοπῆσθον	ὑποτοπώμεθᾰ	ὑποτοπῆσθε	ὑποτοπῶνται
	optative	ὑποτοποίμην	ὑποτοποῖο	ὑποτοποῖτο	ὑποτοποῖσθον	ὑποτοποίσθην	ὑποτοποίμεθᾰ	ὑποτοποῖσθε	ὑποτοποῖντο
	imperative		ὑποτοποῦ	ὑποτοπείσθω	ὑποτοπεῖσθον	ὑποτοπείσθων		ὑποτοπεῖσθε	ὑποτοπείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑποτοπεῖν				ὑποτοπεῖσθαι
participle	m	ὑποτοπῶν				ὑποτοπούμενος
	f	ὑποτοποῦσᾰ				ὑποτοπουμένη
	n	ὑποτοποῦν				ὑποτοπούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ὑπετόπεον, ὑπετοπεόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπετόπεον	ὑπετόπεες	ὑπετόπεε(ν)	ὑπετοπέετον	ὑπετοπεέτην	ὑπετοπέομεν	ὑπετοπέετε	ὑπετόπεον
middle/ passive	indicative	ὑπετοπεόμην	ὑπετοπέου	ὑπετοπέετο	ὑπετοπέεσθον	ὑπετοπεέσθην	ὑπετοπεόμεθᾰ	ὑπετοπέεσθε	ὑπετοπέοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ὑπετόπουν, ὑπετοπούμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπετόπουν	ὑπετόπεις	ὑπετόπει	ὑπετοπεῖτον	ὑπετοπείτην	ὑπετοποῦμεν	ὑπετοπεῖτε	ὑπετόπουν
middle/ passive	indicative	ὑπετοπούμην	ὑπετοποῦ	ὑπετοπεῖτο	ὑπετοπεῖσθον	ὑπετοπείσθην	ὑπετοπούμεθᾰ	ὑπετοπεῖσθε	ὑπετοποῦντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ὑποτοπήσω, ὑποτοπήσομαι, ὑποτοπηθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑποτοπήσω	ὑποτοπήσεις	ὑποτοπήσει	ὑποτοπήσετον	ὑποτοπήσετον	ὑποτοπήσομεν	ὑποτοπήσετε	ὑποτοπήσουσῐ(ν)
active	optative	ὑποτοπήσοιμῐ	ὑποτοπήσοις	ὑποτοπήσοι	ὑποτοπήσοιτον	ὑποτοπησοίτην	ὑποτοπήσοιμεν	ὑποτοπήσοιτε	ὑποτοπήσοιεν
middle	indicative	ὑποτοπήσομαι	ὑποτοπήσῃ, ὑποτοπήσει	ὑποτοπήσεται	ὑποτοπήσεσθον	ὑποτοπήσεσθον	ὑποτοπησόμεθᾰ	ὑποτοπήσεσθε	ὑποτοπήσονται
middle	optative	ὑποτοπησοίμην	ὑποτοπήσοιο	ὑποτοπήσοιτο	ὑποτοπήσοισθον	ὑποτοπησοίσθην	ὑποτοπησοίμεθᾰ	ὑποτοπήσοισθε	ὑποτοπήσοιντο
passive	indicative	ὑποτοπηθήσομαι	ὑποτοπηθήσῃ	ὑποτοπηθήσεται	ὑποτοπηθήσεσθον	ὑποτοπηθήσεσθον	ὑποτοπηθησόμεθᾰ	ὑποτοπηθήσεσθε	ὑποτοπηθήσονται
passive	optative	ὑποτοπηθησοίμην	ὑποτοπηθήσοιο	ὑποτοπηθήσοιτο	ὑποτοπηθήσοισθον	ὑποτοπηθησοίσθην	ὑποτοπηθησοίμεθᾰ	ὑποτοπηθήσοισθε	ὑποτοπηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		ὑποτοπήσειν			ὑποτοπήσεσθαι		ὑποτοπηθήσεσθαι
participle	m	ὑποτοπήσων			ὑποτοπησόμενος		ὑποτοπηθησόμενος
	f	ὑποτοπήσουσᾰ			ὑποτοπησομένη		ὑποτοπηθησομένη
	n	ὑποτοπῆσον			ὑποτοπησόμενον		ὑποτοπηθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ὑπετόπησᾰ, ὑπετοπησᾰ́μην, ὑπετοπήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπετόπησᾰ	ὑπετόπησᾰς	ὑπετόπησε(ν)	ὑπετοπήσᾰτον	ὑπετοπησᾰ́την	ὑπετοπήσᾰμεν	ὑπετοπήσᾰτε	ὑπετόπησᾰν
	subjunctive	ὑποτοπήσω	ὑποτοπήσῃς	ὑποτοπήσῃ	ὑποτοπήσητον	ὑποτοπήσητον	ὑποτοπήσωμεν	ὑποτοπήσητε	ὑποτοπήσωσῐ(ν)
	optative	ὑποτοπήσαιμῐ	ὑποτοπήσειᾰς, ὑποτοπήσαις	ὑποτοπήσειε(ν), ὑποτοπήσαι	ὑποτοπήσαιτον	ὑποτοπησαίτην	ὑποτοπήσαιμεν	ὑποτοπήσαιτε	ὑποτοπήσειᾰν, ὑποτοπήσαιεν
	imperative		ὑποτόπησον	ὑποτοπησᾰ́τω	ὑποτοπήσᾰτον	ὑποτοπησᾰ́των		ὑποτοπήσᾰτε	ὑποτοπησᾰ́ντων
middle	indicative	ὑπετοπησᾰ́μην	ὑπετοπήσω	ὑπετοπήσᾰτο	ὑπετοπήσᾰσθον	ὑπετοπησᾰ́σθην	ὑπετοπησᾰ́μεθᾰ	ὑπετοπήσᾰσθε	ὑπετοπήσᾰντο
	subjunctive	ὑποτοπήσωμαι	ὑποτοπήσῃ	ὑποτοπήσηται	ὑποτοπήσησθον	ὑποτοπήσησθον	ὑποτοπησώμεθᾰ	ὑποτοπήσησθε	ὑποτοπήσωνται
	optative	ὑποτοπησαίμην	ὑποτοπήσαιο	ὑποτοπήσαιτο	ὑποτοπήσαισθον	ὑποτοπησαίσθην	ὑποτοπησαίμεθᾰ	ὑποτοπήσαισθε	ὑποτοπήσαιντο
	imperative		ὑποτόπησαι	ὑποτοπησᾰ́σθω	ὑποτοπήσᾰσθον	ὑποτοπησᾰ́σθων		ὑποτοπήσᾰσθε	ὑποτοπησᾰ́σθων
passive	indicative	ὑπετοπήθην	ὑπετοπήθης	ὑπετοπήθη	ὑπετοπήθητον	ὑπετοπηθήτην	ὑπετοπήθημεν	ὑπετοπήθητε	ὑπετοπήθησᾰν
	subjunctive	ὑποτοπηθῶ	ὑποτοπηθῇς	ὑποτοπηθῇ	ὑποτοπηθῆτον	ὑποτοπηθῆτον	ὑποτοπηθῶμεν	ὑποτοπηθῆτε	ὑποτοπηθῶσῐ(ν)
	optative	ὑποτοπηθείην	ὑποτοπηθείης	ὑποτοπηθείη	ὑποτοπηθεῖτον, ὑποτοπηθείητον	ὑποτοπηθείτην, ὑποτοπηθειήτην	ὑποτοπηθεῖμεν, ὑποτοπηθείημεν	ὑποτοπηθεῖτε, ὑποτοπηθείητε	ὑποτοπηθεῖεν, ὑποτοπηθείησᾰν
	imperative		ὑποτοπήθητῐ	ὑποτοπηθήτω	ὑποτοπήθητον	ὑποτοπηθήτων		ὑποτοπήθητε	ὑποτοπηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ὑποτοπῆσαι			ὑποτοπήσᾰσθαι		ὑποτοπηθῆναι
participle	m	ὑποτοπήσᾱς			ὑποτοπησᾰ́μενος		ὑποτοπηθείς
	f	ὑποτοπήσᾱσᾰ			ὑποτοπησᾰμένη		ὑποτοπηθεῖσᾰ
	n	ὑποτοπῆσᾰν			ὑποτοπησᾰ́μενον		ὑποτοπηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: ὑποτετόπηκᾰ, ὑποτετόπημαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑποτετόπηκᾰ	ὑποτετόπηκᾰς	ὑποτετόπηκε(ν)	ὑποτετοπήκᾰτον	ὑποτετοπήκᾰτον	ὑποτετοπήκᾰμεν	ὑποτετοπήκᾰτε	ὑποτετοπήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ὑποτετοπήκω	ὑποτετοπήκῃς	ὑποτετοπήκῃ	ὑποτετοπήκητον	ὑποτετοπήκητον	ὑποτετοπήκωμεν	ὑποτετοπήκητε	ὑποτετοπήκωσῐ(ν)
	optative	ὑποτετοπήκοιμῐ, ὑποτετοπηκοίην	ὑποτετοπήκοις, ὑποτετοπηκοίης	ὑποτετοπήκοι, ὑποτετοπηκοίη	ὑποτετοπήκοιτον	ὑποτετοπηκοίτην	ὑποτετοπήκοιμεν	ὑποτετοπήκοιτε	ὑποτετοπήκοιεν
	imperative		ὑποτετόπηκε	ὑποτετοπηκέτω	ὑποτετοπήκετον	ὑποτετοπηκέτων		ὑποτετοπήκετε	ὑποτετοπηκόντων
middle/ passive	indicative	ὑποτετόπημαι	ὑποτετόπησαι	ὑποτετόπηται	ὑποτετόπησθον	ὑποτετόπησθον	ὑποτετοπήμεθᾰ	ὑποτετόπησθε	ὑποτετόπηνται
	subjunctive	ὑποτετοπημένος ὦ	ὑποτετοπημένος ᾖς	ὑποτετοπημένος ᾖ	ὑποτετοπημένω ἦτον	ὑποτετοπημένω ἦτον	ὑποτετοπημένοι ὦμεν	ὑποτετοπημένοι ἦτε	ὑποτετοπημένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ὑποτετοπημένος εἴην	ὑποτετοπημένος εἴης	ὑποτετοπημένος εἴη	ὑποτετοπημένω εἴητον/εἶτον	ὑποτετοπημένω εἰήτην/εἴτην	ὑποτετοπημένοι εἴημεν/εἶμεν	ὑποτετοπημένοι εἴητε/εἶτε	ὑποτετοπημένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ὑποτετόπησο	ὑποτετοπήσθω	ὑποτετόπησθον	ὑποτετοπήσθων		ὑποτετόπησθε	ὑποτετοπήσθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑποτετοπηκέναι				ὑποτετοπῆσθαι
participle	m	ὑποτετοπηκώς				ὑποτετοπημένος
	f	ὑποτετοπηκυῖᾰ				ὑποτετοπημένη
	n	ὑποτετοπηκός				ὑποτετοπημένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.