ῥυπαρογράφος

Ancient Greek

Etymology

From ῥῠπᾰρός (rhuparós, “sordid, filthy, dirty”) +‎ -γράφος (-gráphos, “writer, painter”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /r̥y.pa.ro.ɡrá.pʰos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ry.pa.roˈɡra.pʰos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ry.pa.roˈɣra.ɸos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ry.pa.roˈɣra.fos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ri.pa.roˈɣra.fos/

Adjective

ῥῠπᾰρογρᾰ́φος • (rhuparográphos) m or f (neuter ῥῠπᾰρογρᾰ́φον); second declension

painting sordid subjects

Inflection

Second declension of ῥῠπᾰρογρᾰ́φος; ῥῠπᾰρογρᾰ́φον (Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ῥῠπᾰρογρᾰ́φος rhuparográphos	ῥῠπᾰρογρᾰ́φον rhuparográphon	ῥῠπᾰρογρᾰ́φω rhuparográphō	ῥῠπᾰρογρᾰ́φω rhuparográphō	ῥῠπᾰρογρᾰ́φοι rhuparográphoi	ῥῠπᾰρογρᾰ́φᾰ rhuparográpha
Genitive	ῥῠπᾰρογρᾰ́φου rhuparográphou	ῥῠπᾰρογρᾰ́φου rhuparográphou	ῥῠπᾰρογρᾰ́φοιν rhuparográphoin	ῥῠπᾰρογρᾰ́φοιν rhuparográphoin	ῥῠπᾰρογρᾰ́φων rhuparográphōn	ῥῠπᾰρογρᾰ́φων rhuparográphōn
Dative	ῥῠπᾰρογρᾰ́φῳ rhuparográphōi	ῥῠπᾰρογρᾰ́φῳ rhuparográphōi	ῥῠπᾰρογρᾰ́φοιν rhuparográphoin	ῥῠπᾰρογρᾰ́φοιν rhuparográphoin	ῥῠπᾰρογρᾰ́φοις rhuparográphois	ῥῠπᾰρογρᾰ́φοις rhuparográphois
Accusative	ῥῠπᾰρογρᾰ́φον rhuparográphon	ῥῠπᾰρογρᾰ́φον rhuparográphon	ῥῠπᾰρογρᾰ́φω rhuparográphō	ῥῠπᾰρογρᾰ́φω rhuparográphō	ῥῠπᾰρογρᾰ́φους rhuparográphous	ῥῠπᾰρογρᾰ́φᾰ rhuparográpha
Vocative	ῥῠπᾰρογρᾰ́φε rhuparográphe	ῥῠπᾰρογρᾰ́φον rhuparográphon	ῥῠπᾰρογρᾰ́φω rhuparográphō	ῥῠπᾰρογρᾰ́φω rhuparográphō	ῥῠπᾰρογρᾰ́φοι rhuparográphoi	ῥῠπᾰρογρᾰ́φᾰ rhuparográpha
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ῥῠπᾰρογρᾰ́φως rhuparográphōs		ῥῠπᾰρογρᾰφώτερος rhuparographṓteros		ῥῠπᾰρογρᾰφώτᾰτος rhuparographṓtatos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.