Posidon

Latin

Etymology

Borrowed from Ancient Greek Ποσειδῶν (Poseidôn).

Pronunciation

Proper noun

Posīdōn m sg (genitive Posīdōnis); third declension

  1. (Greek mythology, New Latin) Poseidon
    • 1840, Johannes Franz, Elementa epigraphices Graecae, →OCLC, page 54:
      Atque ex descriptione Prokeschii templum Posidonis Theraei in promontorio supparem situm habuit in speluncâ; cuius in petrae fragminibus nomina insculpta sunt innumerabilia.
      (please add an English translation of this quotation)
    • 1890, Johannes Teufer, De Homero in apophthegmatis usurpato, →OCLC, page 11:
      [] injuria autem Droysenius verba γαιήοχε κυανοχαῖτα, quae omnino non significant premit, cum ne tunc quidem condicio rerum talis fuerit, ut Aegyptii ipsi Antigonum Posidonem appellaverint.
      (please add an English translation of this quotation)
    • 1912, Josephus Cserép, De Pelasgis Etruscisque quid fabulis heroicis ac priscis nominibus doceamur, →OCLC, page 14:
      Zeus et Posidon fratres in fabula heroica sunt; sed initio iidem fuisse videntur.
      (please add an English translation of this quotation)

Declension

Third-declension noun, singular only.

Case Singular
Nominative Posīdōn
Genitive Posīdōnis
Dative Posīdōnī
Accusative Posīdōnem
Ablative Posīdōne
Vocative Posīdōn
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.