aboć

From abo +‎ -ć. First attested in 1461–1467.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /abɔt͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /abɔt͡ɕ/

aboć

1. The meaning of this term is uncertain.
   • 1461—1467, Sermones. Rękopiśmienne ekscerpty pochodzące z rkpsu Archiwum i Biblioteki Krakowskiej Kapituły Katedralnej o sygn. 230 (dawna sygn. 1421/108 Mns) z roku 1461-1467, page 90v:

     Assument pennas ut aquile, ut (gl.: abocz; pro abycz?) de positis plumis... *renonciantur

     [Assument pennas ut aquile, ut (gl.: aboć; pro abyć?) de positis plumis... *renonciantur]

• Middle Polish: aboć

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “aboć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish aboć. By surface analysis, abo +‎ -ć.

• (Middle Polish) IPA^(key): /ˈa.bɔt͡ɕ/

aboć

1. Middle Polish form of alboć

• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “alboć, aboć”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• “ABOĆ”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century], 2022 September 15