azalić

From azali +‎ -ć. First attested in 1455.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /azaːlʲit͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /azɒlʲit͡ɕ/

azalić

1. (emphatic) if
   • 1930 [c. 1455], “Judith”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎, 7, 24:

     Poczekaymi smylowanya od boga, azalycz swey myerszøczki vkrocy (forsitan enim indignationem suam abscindet)

     [Poczekajmy smiłowania od Boga, azalić swej mierziączki ukroci (forsitan enim indignationem suam abscindet)]

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “azalić”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN