concomitaturus

Latin

Etymology

Future active participle of concomitor

Participle

concomitātūrus m (feminine concomitātūra, neuter concomitātūrum); first/second declension

  1. about to attend; about to escort; about to accompany

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative concomitātūrus concomitātūra concomitātūrum concomitātūrī concomitātūrae concomitātūra
Genitive concomitātūrī concomitātūrae concomitātūrī concomitātūrōrum concomitātūrārum concomitātūrōrum
Dative concomitātūrō concomitātūrae concomitātūrō concomitātūrīs concomitātūrīs concomitātūrīs
Accusative concomitātūrum concomitātūram concomitātūrum concomitātūrōs concomitātūrās concomitātūra
Ablative concomitātūrō concomitātūrā concomitātūrō concomitātūrīs concomitātūrīs concomitātūrīs
Vocative concomitātūre concomitātūra concomitātūrum concomitātūrī concomitātūrae concomitātūra
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.