desinentia

Latin

Pronunciation

Etymology 1

dēsinens (desisting, oblique stem: dēsinent-) + -ia (suffix forming abstract nouns)

Noun

dēsinentia f (genitive dēsinentiae); first declension

  1. (Medieval Latin) ending, cessation, termination
Declension

First-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative dēsinentia dēsinentiae
Genitive dēsinentiae dēsinentiārum
Dative dēsinentiae dēsinentiīs
Accusative dēsinentiam dēsinentiās
Ablative dēsinentiā dēsinentiīs
Vocative dēsinentia dēsinentiae
Descendants

References

  • Niermeyer, Jan Frederik (1976) “desinentia”, in Mediae Latinitatis Lexicon Minus, Leiden, Boston: E. J. Brill, page 325/2

Etymology 2

Regularly declined forms of dēsinēns.

Participle

dēsinentia

  1. nominative/accusative/vocative plural neuter of dēsinēns
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.