discubitus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of discumbō.
Participle
discubitus (feminine discubita, neuter discubitum); first/second-declension participle
- reclined (at table)
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | discubitus | discubita | discubitum | discubitī | discubitae | discubita | |
Genitive | discubitī | discubitae | discubitī | discubitōrum | discubitārum | discubitōrum | |
Dative | discubitō | discubitō | discubitīs | ||||
Accusative | discubitum | discubitam | discubitum | discubitōs | discubitās | discubita | |
Ablative | discubitō | discubitā | discubitō | discubitīs | |||
Vocative | discubite | discubita | discubitum | discubitī | discubitae | discubita |
Declension
Fourth-declension noun.
References
- “discubitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- discubitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.