dzięgna

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *dьgna, with secondary nasalization. First attested in c. 1500.

Pronunciation

IPA^(key): (10^th–15^th CE) /d͡ʑæ̃ɡna/

IPA^(key): (15^th CE) /d͡ʑæ̃ɡna/

Noun

dzięgna f

stomatitis
- 1908 [c. 1500], Bolesław Erzepki, editor, Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego. I. Glosy polskie wpisane do łacińsko-niemieckiego słownika drukowanego w roku 1490‎, Lubiń, page 16:
  Dzyagną dentile, zanfleisch, dentina idem
  [Dzięgna dentile, zanfleisch, dentina idem]

Descendants

→ Russian: цинга́ (cingá, “scurvy”)
- → Armenian: ցինգա (cʻinga)
- → Kildin Sami: цыӈӈьк (cyŋŋ’k)
- → Polish: cynga
- → Skolt Sami: câʹǧǧ

References

B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “dzięgna”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.