inhabitaturus

Latin

Etymology

Future active participle of inhabitō

Participle

inhabitātūrus m (feminine inhabitātūra, neuter inhabitātūrum); first/second declension

  1. about to inhabit

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative inhabitātūrus inhabitātūra inhabitātūrum inhabitātūrī inhabitātūrae inhabitātūra
Genitive inhabitātūrī inhabitātūrae inhabitātūrī inhabitātūrōrum inhabitātūrārum inhabitātūrōrum
Dative inhabitātūrō inhabitātūrae inhabitātūrō inhabitātūrīs inhabitātūrīs inhabitātūrīs
Accusative inhabitātūrum inhabitātūram inhabitātūrum inhabitātūrōs inhabitātūrās inhabitātūra
Ablative inhabitātūrō inhabitātūrā inhabitātūrō inhabitātūrīs inhabitātūrīs inhabitātūrīs
Vocative inhabitātūre inhabitātūra inhabitātūrum inhabitātūrī inhabitātūrae inhabitātūra
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.