instinctor
Latin
Etymology
īnstinctus, perfect passive participle of īnstinguō (“to instigate”) + -tor
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /inˈstink.tor/, [ĩːˈs̠t̪ɪŋkt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /inˈstink.tor/, [inˈst̪iŋkt̪or]
Declension
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | īnstinctor | īnstinctōrēs |
Genitive | īnstinctōris | īnstinctōrum |
Dative | īnstinctōrī | īnstinctōribus |
Accusative | īnstinctōrem | īnstinctōrēs |
Ablative | īnstinctōre | īnstinctōribus |
Vocative | īnstinctor | īnstinctōrēs |
References
- “instinctor”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “instinctor”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.