namówienie

From namówić +‎ -enie. First attested in the fifteenth cenutry.

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /namɔːvjɛɲɛː/
• IPA^(key): (15^th CE) /namovjɛɲe/

namówienie n

1. verbal noun of namówić (“accusing, blaming”)
   • 1895 [Fifteenth century], Franciszek Piekosiński, editor, Tłumaczenia polskie statutów ziemskich. Kodeks Działyńskich I‎, page 39:

     Aczby taczy naszą laską zasyą w krolestwo byly przyiączy, a wszakosz o namowienye (pro furtis et dampnis) maya opowyedacz a dosycz vczynycz

     [Aczby tacy naszą łaską zasię w krolestwo byli przyjęci, a wszakoż o namowienie (pro furtis et dampnis) mają opowiedać a dosyć uczynić]

• Polish: namówienie

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “namówienie”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Inherited from Old Polish namówienie. By surface analysis, namówić +‎ -enie.

• IPA^(key): /na.muˈvjɛ.ɲɛ/
• (Middle Polish) IPA^(key): /na.moˈvjɛ.ɲe/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɛɲɛ
• Syllabification: na‧mó‧wie‧nie

namówienie n

1. verbal noun of namówić

• namówienie in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “namowienie”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1904), “namówienie”, in Słownik języka polskiego‎ (in Polish), volume 3, Warsaw, page 104
• namówienie in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego