plunąć

Old Polish

plunąć pf (imperfective plwać)

noun

Inherited from Old Polish plunąć, from Proto-Slavic *pľьnǫti; compare *pľьvati (“to spit”), distantly related to Latvian spļaut.[1][2]

plunąć pf (imperfective pluć)

(intransitive) to spit (to evacuate saliva or another substance from the mouth, etc.)
Synonym: splunąć
(intransitive) to affront, to insult
Synonyms: see Thesaurus:obrażać
(intransitive) to shoot (to fire a hail of bullets)
Synonym: strzelić

Conjugation of plunąć pf
	person	singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		plunąć
future tense	1^st	plunę			pluniemy
	2^nd	pluniesz			pluniecie
	3^rd	plunie			pluną
	impersonal	plunie się
past tense	1^st	plunąłem, -(e)m plunął	plunęłam, -(e)m plunęła	plunęłom, -(e)m plunęło	plunęliśmy, -(e)śmy plunęli	plunęłyśmy, -(e)śmy plunęły
	2^nd	plunąłeś, -(e)ś plunął	plunęłaś, -(e)ś plunęła	plunęłoś, -(e)ś plunęło	plunęliście, -(e)ście plunęli	plunęłyście, -(e)ście plunęły
	3^rd	plunął	plunęła	plunęło	plunęli	plunęły
conditional	1^st	plunąłbym, bym plunął	plunęłabym, bym plunęła	plunęłobym, bym plunęło	plunęlibyśmy, byśmy plunęli	plunęłybyśmy, byśmy plunęły
	2^nd	plunąłbyś, byś plunął	plunęłabyś, byś plunęła	plunęłobyś, byś plunęło	plunęlibyście, byście plunęli	plunęłybyście, byście plunęły
	3^rd	plunąłby, by plunął	plunęłaby, by plunęła	plunęłoby, by plunęło	plunęliby, by plunęli	plunęłyby, by plunęły
imperative	1^st	niech plunę			pluńmy
	2^nd	pluń			pluńcie
	3^rd	niech plunie			niech pluną
anterior adverbial participle		plunąwszy
verbal noun		plunięcie

noun

Schmalstieg, W. R. (1983). An introduction to Old Church Slavic. Columbus: Slavica Publishers, p. 43
Pokorny, Julius (1959) “999-1000”, in Indogermanisches etymologisches Wörterbuch [Indo-European Etymological Dictionary] (in German), volume 3, Bern, München: Francke Verlag, pages 999-1000