rectificaturus

Latin

Etymology

Future active participle of rectificō.

Participle

rectificātūrus m (feminine rectificātūra, neuter rectificātūrum); first/second declension

  1. about to rectify, regulate, control

Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative rectificātūrus rectificātūra rectificātūrum rectificātūrī rectificātūrae rectificātūra
Genitive rectificātūrī rectificātūrae rectificātūrī rectificātūrōrum rectificātūrārum rectificātūrōrum
Dative rectificātūrō rectificātūrae rectificātūrō rectificātūrīs rectificātūrīs rectificātūrīs
Accusative rectificātūrum rectificātūram rectificātūrum rectificātūrōs rectificātūrās rectificātūra
Ablative rectificātūrō rectificātūrā rectificātūrō rectificātūrīs rectificātūrīs rectificātūrīs
Vocative rectificātūre rectificātūra rectificātūrum rectificātūrī rectificātūrae rectificātūra
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.