strangulaturus

Latin

Etymology

Future active participle of strangulō

Participle

strangulātūrus m (feminine strangulātūra, neuter strangulātūrum); first/second declension

  1. about to strangle

Declension

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative strangulātūrus strangulātūra strangulātūrum strangulātūrī strangulātūrae strangulātūra
Genitive strangulātūrī strangulātūrae strangulātūrī strangulātūrōrum strangulātūrārum strangulātūrōrum
Dative strangulātūrō strangulātūrae strangulātūrō strangulātūrīs strangulātūrīs strangulātūrīs
Accusative strangulātūrum strangulātūram strangulātūrum strangulātūrōs strangulātūrās strangulātūra
Ablative strangulātūrō strangulātūrā strangulātūrō strangulātūrīs strangulātūrīs strangulātūrīs
Vocative strangulātūre strangulātūra strangulātūrum strangulātūrī strangulātūrae strangulātūra
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.