tegenhouden

Dutch

Etymology

tegen +‎ houden

Pronunciation
  • Audio(file)
  • Hyphenation: te‧gen‧hou‧den

Verb

tegenhouden

  1. to stop, to inhibit
  2. to hold back, to keep at bay
  3. to arrest

Inflection
Inflection of tegenhouden (strong class 7, slightly irregular, separable)
infinitive tegenhouden
past singular hield tegen
past participle tegengehouden
infinitive tegenhouden
gerund tegenhouden n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular hou tegen, houd tegenhield tegentegenhou, tegenhoudtegenhield
2nd person sing. (jij) houdt tegenhield tegentegenhoudttegenhield
2nd person sing. (u) houdt tegenhield tegentegenhoudttegenhield
2nd person sing. (gij) houdt tegenhieldt tegentegenhoudttegenhieldt
3rd person singular houdt tegenhield tegentegenhoudttegenhield
plural houden tegenhielden tegentegenhoudentegenhielden
subjunctive sing.1 houde tegenhielde tegentegenhoudetegenhielde
subjunctive plur.1 houden tegenhielden tegentegenhoudentegenhielden
imperative sing. hou tegen, houd tegen
imperative plur.1 houdt tegen
participles tegenhoudendtegengehouden
1) Archaic.

Descendants
  • Skepi Creole Dutch: outaeg, outen

Anagrams
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.