verontwaardigen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch veronwerdigen, from ver- + onwerdich (“unworthy, dispicable”) (modern Dutch onwaardig +‎ ver- -en).

Pronunciation
  • Audio(file)

Verb

verontwaardigen

  1. to make indignant, to indignify

Inflection
Inflection of verontwaardigen (weak, prefixed)
infinitive verontwaardigen
past singular verontwaardigde
past participle verontwaardigd
infinitive verontwaardigen
gerund verontwaardigen n
present tense past tense
1st person singular verontwaardigverontwaardigde
2nd person sing. (jij) verontwaardigtverontwaardigde
2nd person sing. (u) verontwaardigtverontwaardigde
2nd person sing. (gij) verontwaardigtverontwaardigde
3rd person singular verontwaardigtverontwaardigde
plural verontwaardigenverontwaardigden
subjunctive sing.1 verontwaardigeverontwaardigde
subjunctive plur.1 verontwaardigenverontwaardigden
imperative sing. verontwaardig
imperative plur.1 verontwaardigt
participles verontwaardigendverontwaardigd
1) Archaic.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.