συντυχία

Ancient Greek

From συν- (sun-) +‎ τύχη (túkhē) +‎ -ίᾱ (-íā).

συντῠχίᾱ • (suntukhíā) f (genitive συντῠχίᾱς); first declension

First declension of ἡ συντῠχίᾱ; τῆς συντῠχίᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ συντῠχίᾱ hē suntukhíā	τὼ συντῠχίᾱ tṑ suntukhíā	αἱ συντῠχίαι hai suntukhíai
Genitive	τῆς συντῠχίᾱς tês suntukhíās	τοῖν συντῠχίαιν toîn suntukhíain	τῶν συντῠχιῶν tôn suntukhiôn
Dative	τῇ συντῠχίᾳ têi suntukhíāi	τοῖν συντῠχίαιν toîn suntukhíain	ταῖς συντῠχίαις taîs suntukhíais
Accusative	τὴν συντῠχίᾱν tḕn suntukhíān	τὼ συντῠχίᾱ tṑ suntukhíā	τᾱ̀ς συντῠχίᾱς tā̀s suntukhíās
Vocative	συντῠχίᾱ suntukhíā	συντῠχίᾱ suntukhíā	συντῠχίαι suntukhíai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.