baş ucu

Turkish

Etymology

Inherited from Ottoman Turkish باش اوجی (baş ucu),[1][2] from باش (baş) and اوج (uc, uç),[3][4] equivalent to baş (“head”) +‎ uç (“point, end, tip”) +‎ -u (possessive suffix), literally “head end”.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈbaʃ.u.d͡ʒu/
  • Hyphenation: baş‧u‧cu

Noun

baş ucu (definite accusative baş ucunu, plural baş uçları)

  1. The end or surrounding area of a thing, such as a bed, where one places their head.
    Antonym: ayak ucu

Declension
Inflection
Nominative baş ucu
Definite accusative baş ucunu
Singular Plural
Nominative baş ucu baş uçları
Definite accusative baş ucunu baş uçlarını
Dative baş ucuna baş uçlarına
Locative baş ucunda baş uçlarında
Ablative baş ucundan baş uçlarından
Genitive baş ucunun baş uçlarının

Derived terms
  • baş ucu kitabı

References
  1. Redhouse, James W. (1890) “باش اوجی”, in A Turkish and English Lexicon‎, Constantinople: A. H. Boyajian, page 324
  2. Kélékian, Diran (1911) “باش اوجی”, in Dictionnaire turc-français‎, Constantinople: Mihran, page 175
  3. Nişanyan, Sevan (2002–) “baş”, in Nişanyan Sözlük
  4. Nişanyan, Sevan (2002–) “uç”, in Nişanyan Sözlük

Further reading
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.